Eerder deze week diende zich bij mij een thema aan dat te maken heeft met boosheid. En dat vind ik een lastige emotie. Net als veel van jullie ben ik opgegroeid met de boodschap dat ik niet boos mocht zijn, dat er geen reden was om boos te zijn en ga zo maar door.
Mijn thema had te maken met dat ik van mezelf nooit boos heb mogen zijn op een specifiek persoon Als kind verdedigde ik haar altijd al met hand en tand. Kwam je aan haar, dan kwam je aan mij. Want wat er gebeurd was, was haar overkomen/aangedaan en ja, mij daardoor ook (dat zie ik intussen wel anders). Maar haar pijn en verdriet waren vast groter dan de mijne. Ik draaide de rollen om en zag het als mijn taak om haar (en mijzelf) te beschermen; niet alleen tegen kritiek van anderen, maar ook tegen mijn boosheid. Dus ik stopte mijn boosheid zo diep weg totdat ik hem echt niet meer voelde.
Maar goed, hoe diep je iets ook wegstopt, thema’s dienen zich toch wel aan als je er klaar voor bent (ook als jij denkt van niet), dus stond ik op mijn behandelmat. En werd me bewust van waar in mijn lichaam ik die boosheid kon waarnemen, ik voelde de woede en ook de power die daar in zat. Daarna zette ik de stap naar acceptatie van mijzelf in en met die boosheid. En achter die boze ik stonden nog andere delen, zoals degene die mijn boze ik afwees, veroordeelde, negeerde enz.
Het enige wat ik op dat moment hoefde te doen was al deze delen volledig erkennen, ze verwelkomen. Zij hoeven niet te veranderen, niet minder boos, minder afwijzend, minder veroordelend te zijn. Niet begripvoller, liever, volwassener. Want ik kan deze gevoelens dragen, ik kan mezelf hierin bedding geven en veiligheid creëren voor deze ego-delen. Simpelweg door ze er helemaal te laten zijn, door het licht aan te zetten en daardoor de schaduw zichtbaar te maken. Door ze te accepteren en te integreren precies zoals ze zijn. Want zodra ik vind dat deze delen anders zouden moeten zijn of dat ik ze wil helen of transformeren, dan wijs ik ze nog steeds af. En zij en ik; wij zijn één.
Ook mooie woorden als acceptatie, heling en transformatie kunnen een wapen zijn waarmee je jezelf kan forceren en geweld kan aandoen. Pas als er echt helemaal niets hoeft te veranderen, niets getransformeerd of geheeld hoeft te worden, als er geen verborgen agenda meer is, dan is er echte acceptatie. En dat creëert zoveel ruimte in je systeem. Paradoxaal genoeg kan in dat veld van acceptatie dan alles toch veranderen en ja, ook Heel Zijn. Niet omdat dat moet, niet omdat dat nodig is, niet omdat jij er anders niet mag zijn. Maar omdat energie van nature beweegt en stroomt, wanneer we het niet vastzetten of blokkeren door conclusies, afwijzing, oordelen en verborgen agenda’s. Energie die vrij stroomt, die vindt haar weg, dat gaat helemaal vanzelf en daar hoeven we verder niets voor te doen, alleen het te laten gebeuren.
Ben jij er ook klaar voor om bepaalde (kinds)delen van jezelf te accepteren en te integreren? Touch of Matrix is zo’n mooie, krachtige én bekrachtigende methode om dit te doen. Met deze methode ervaar je echt dat jij en jouw lichaam zoveel meer kunnen dan je ooit had gedacht. Ik neem je graag mee in dat veld! Wil je meer info of behandeling boeken, neem dan contact met me op.